Titicacameer
Door: Lieneke
Blijf op de hoogte en volg Marliene
28 Oktober 2017 | Peru, Puno
Dag 6 op weg van de Colca Canyon naar Puno
Om 7uur vertrekken wij vanuit ons prachtige, internet arme hotel, voor een 6 uur durende busrit naar Puno, wat op 3800 m hoogte ligt.Wij hebben ceremonieel afscheid genomen van Karel en na een steile klim staan kleine busjes klaar om ons naar de grote bus te brengen. De alpaca’s passen op de koffers en als zij worden weggejaagd hoor je dat zij aanstalten maken om te spugen. Van de lama’s weten wij inmiddels 2 meter ver en in een 30° radius!
Wij verlaten de kloof en ook verdwijnt langzaam het majestueuse Andes gebergte en komen wij in de Alti Plano (platte stukken) en lieflijkere bergen. Wij zien weer kuddes Lama’s, Alpaca’s en de “hertachtige” vicuna’s, maar tot onze grote verrassing flamigo’s die, flamingo’s eigen, op één poot in de zoutmeertjes mooi roze zijn te staan. Dat wel weer op 4480 m!
Onderweg passeren wij een hangbrug en, ik wist het niet, maar de Inka’s zijn de uitvinders van de hangbrug.
De Inka’s hadden op 21juni een ceremonie waar alleen jongens en mannen aanwezig mochten zijn, de jongens werden dan officieel man, maar de uitverkorene werd hardloper, Quipa, een hele eer voor de familie, hardlopers brachten boodschappen over en zij liepen zo’n 270 km op één dag van wisselstation naar wisselstation, waarbij hun komst werd aangekondigd door het blazen op een schelp. Een boodschap overbrengen van Guzco naar Quito, ruim 1600 km duurde maar 7 dagen. Zo heel anders dan nu, enorm veel vrachtverkeer omdat Bolivia geen gebruik meer mag maken van hun havens en nu alles vervoerd wordt via Peru.
Aangekomen in het hotel, lachen wij ons rot om het toilet en de wastafel op kinderhoogte maar met een enorme stortdouche waar een hele Peruviaanse familie onder kan staan.
Wist je overigens dat Peruvianen badafsluiters sparen? Wij hebben nog geen compleet bad aangetroffen. Maar met een oude sok gaat het ook prima :-)
Aangezien deze stad op flinke hoogte ligt heeft het hotel geen ijsblokjesmachines maar zuurstof apparaten aan de muur. Toch wel een aparte ervaring.
Dag 7 Titikaka meer, hoogst bevaarbare meer ter wereld
Om 7.00 uur staan er buiten 13 fietstaxi’s voor het hotel te wachten om ons naar de haven te brengen, wij lijken wel een stel pubers op schoolreisje (gemiddelde leeftijd 60+) omdat wij recht naar beneden racen en elkaar rakelings passeren, iedereen schik.
Prachtige boot, heerlijke vliegtuigstoelen en dan vaar je op het meer met de leukste naam, Titikaka.
Het verhaal gaat dat de Manco Capac, de eerste Inka, trouwde met zijn zuster Mama Ocllo, (kinderen van de zon die uit het Titikakameer opkwamen). Op deze manier hielden zij hun bloedlijn zuiver.
Het meer is op het diepste gedeelte 285 meter diep, het is zoutachtig en Jacques Cousteau ontdekte er schelpen, fossielen èn enorme kikkers, wel 30cm groot.
Met de snel varende boot over het saffierblauwe, heldere water, passeren wij al veel rietvelden en drijvende rieteilanden. Na ruim een half uur leggen wij aan bij een eiland van de Uros-indianen die ons hartelijk verwelkomen en de hand schudden en wij ons door de gids geleerde “kamisaraki” (hallo, hoe gaat het) zeggen.
De mensen wonen hier nog werkelijk op dit zachtverende eiland, in rieten hutten en leven van visvangst, geschoten eenden en eieren die zij uit de rietvelden halen. Koken doen zij op vochtige wortels waarop de vuurpot wordt gezet, je moet er niet aan denken wat er gebeurd als er op je eiland van ong. 40m2 brand uitbreekt.
Na de ontvangst ceremonie en de uitleg over hun bestaan worden wij uitgenodigd voor een tochtje om het eiland in zijn rietboot, een ervaring once in a lifetime!
Daarna verlaten wij de Uros-indianen en varen naar een landtong om na een behoorlijke steile klim aan te komen bij de Llachon gemeenschap, die bestaat uit breiende mannen en wevende vrouwen. Deze mannen breiden voor hun toekomstige vrouw een muts en vond zij de muts mooi genoeg, dan weefde zij voor hem een tas, versierde deze met pompoms en het kwam tot een huwelijk. Niet goed gebreid, is geen huwelijk!
Genoten van hun zang en dans en weer verder aan de wandel, gelukkig nu naar beneden.
Een stukje varen naar ons lunchadres, ons maal lag al ingepakt te sudderen onder aarde en kokend hete stenen. Forel, kip, tuinbonen, (zoete) aardappels en bananen. Er werd een ceremonie uitgevoerd en Pachamama, moederaarde, werd bedankt voor deze gaven.
Slowcoocking is onze moderne versie van deze aloude wijze, smaakvol, zeerzeker en door de ceremonie er om heen, ook een bijzondere maaltijd.
Op het moment dat wij afscheid namen, zien wij de meest mooie halo om de zon, velen hadden dit nog nooit gezien laat staan gefotografeerd, “verlicht” gingen wij weer terug naar ons hotel, weer bijzondere ervaringen rijker.
Om 7uur vertrekken wij vanuit ons prachtige, internet arme hotel, voor een 6 uur durende busrit naar Puno, wat op 3800 m hoogte ligt.Wij hebben ceremonieel afscheid genomen van Karel en na een steile klim staan kleine busjes klaar om ons naar de grote bus te brengen. De alpaca’s passen op de koffers en als zij worden weggejaagd hoor je dat zij aanstalten maken om te spugen. Van de lama’s weten wij inmiddels 2 meter ver en in een 30° radius!
Wij verlaten de kloof en ook verdwijnt langzaam het majestueuse Andes gebergte en komen wij in de Alti Plano (platte stukken) en lieflijkere bergen. Wij zien weer kuddes Lama’s, Alpaca’s en de “hertachtige” vicuna’s, maar tot onze grote verrassing flamigo’s die, flamingo’s eigen, op één poot in de zoutmeertjes mooi roze zijn te staan. Dat wel weer op 4480 m!
Onderweg passeren wij een hangbrug en, ik wist het niet, maar de Inka’s zijn de uitvinders van de hangbrug.
De Inka’s hadden op 21juni een ceremonie waar alleen jongens en mannen aanwezig mochten zijn, de jongens werden dan officieel man, maar de uitverkorene werd hardloper, Quipa, een hele eer voor de familie, hardlopers brachten boodschappen over en zij liepen zo’n 270 km op één dag van wisselstation naar wisselstation, waarbij hun komst werd aangekondigd door het blazen op een schelp. Een boodschap overbrengen van Guzco naar Quito, ruim 1600 km duurde maar 7 dagen. Zo heel anders dan nu, enorm veel vrachtverkeer omdat Bolivia geen gebruik meer mag maken van hun havens en nu alles vervoerd wordt via Peru.
Aangekomen in het hotel, lachen wij ons rot om het toilet en de wastafel op kinderhoogte maar met een enorme stortdouche waar een hele Peruviaanse familie onder kan staan.
Wist je overigens dat Peruvianen badafsluiters sparen? Wij hebben nog geen compleet bad aangetroffen. Maar met een oude sok gaat het ook prima :-)
Aangezien deze stad op flinke hoogte ligt heeft het hotel geen ijsblokjesmachines maar zuurstof apparaten aan de muur. Toch wel een aparte ervaring.
Dag 7 Titikaka meer, hoogst bevaarbare meer ter wereld
Om 7.00 uur staan er buiten 13 fietstaxi’s voor het hotel te wachten om ons naar de haven te brengen, wij lijken wel een stel pubers op schoolreisje (gemiddelde leeftijd 60+) omdat wij recht naar beneden racen en elkaar rakelings passeren, iedereen schik.
Prachtige boot, heerlijke vliegtuigstoelen en dan vaar je op het meer met de leukste naam, Titikaka.
Het verhaal gaat dat de Manco Capac, de eerste Inka, trouwde met zijn zuster Mama Ocllo, (kinderen van de zon die uit het Titikakameer opkwamen). Op deze manier hielden zij hun bloedlijn zuiver.
Het meer is op het diepste gedeelte 285 meter diep, het is zoutachtig en Jacques Cousteau ontdekte er schelpen, fossielen èn enorme kikkers, wel 30cm groot.
Met de snel varende boot over het saffierblauwe, heldere water, passeren wij al veel rietvelden en drijvende rieteilanden. Na ruim een half uur leggen wij aan bij een eiland van de Uros-indianen die ons hartelijk verwelkomen en de hand schudden en wij ons door de gids geleerde “kamisaraki” (hallo, hoe gaat het) zeggen.
De mensen wonen hier nog werkelijk op dit zachtverende eiland, in rieten hutten en leven van visvangst, geschoten eenden en eieren die zij uit de rietvelden halen. Koken doen zij op vochtige wortels waarop de vuurpot wordt gezet, je moet er niet aan denken wat er gebeurd als er op je eiland van ong. 40m2 brand uitbreekt.
Na de ontvangst ceremonie en de uitleg over hun bestaan worden wij uitgenodigd voor een tochtje om het eiland in zijn rietboot, een ervaring once in a lifetime!
Daarna verlaten wij de Uros-indianen en varen naar een landtong om na een behoorlijke steile klim aan te komen bij de Llachon gemeenschap, die bestaat uit breiende mannen en wevende vrouwen. Deze mannen breiden voor hun toekomstige vrouw een muts en vond zij de muts mooi genoeg, dan weefde zij voor hem een tas, versierde deze met pompoms en het kwam tot een huwelijk. Niet goed gebreid, is geen huwelijk!
Genoten van hun zang en dans en weer verder aan de wandel, gelukkig nu naar beneden.
Een stukje varen naar ons lunchadres, ons maal lag al ingepakt te sudderen onder aarde en kokend hete stenen. Forel, kip, tuinbonen, (zoete) aardappels en bananen. Er werd een ceremonie uitgevoerd en Pachamama, moederaarde, werd bedankt voor deze gaven.
Slowcoocking is onze moderne versie van deze aloude wijze, smaakvol, zeerzeker en door de ceremonie er om heen, ook een bijzondere maaltijd.
Op het moment dat wij afscheid namen, zien wij de meest mooie halo om de zon, velen hadden dit nog nooit gezien laat staan gefotografeerd, “verlicht” gingen wij weer terug naar ons hotel, weer bijzondere ervaringen rijker.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
